#ฮัลโลฤดูฝน ตอนที่9
"ไอ้อึ่ง"
"ครับ?"
"เรื่องเมื่องสองวันก่อน..คือกู"
"ช่างเถอะครับผมลืมมันไปหมดแล้ว" ลืมนี่ไอ้อึ่งมันบอกว่าลืมงั้นหรอ ทำไมผมรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกล่ะก็แค่ ก็แค่
"ไอ้อึ่งมึงลืมมันแล้วจริงๆหรอ?" ผมดึงให้ไอ้อึ่งหยุดเดิน ไอ้อึ่งค่อยๆหันหน้ามามองผมใบหน้าของเราสองคนใกล้กันมากจนรับไปถึงไออุ่นจากลมหายใจที่เป่ารดกัน
"ใช่ครับ..ผมกำลังพยายามลืมมันอยู่"
"มึงคิดจะลืมได้ง่ายๆงั้นหรอ"
"แล้วพี่จะเดือดร้อนทำไมในเมื่อพี่ก็ไม่สนใจผมอยู่แล้ว" มันรู้สึกชาไปเหมือนกับโดนฟ้าผ่าลงมาที่ผมโดนตอกกลับเช่นนั้น
"คือกู กู ..."
"พอเถอะครับผมจะลืมให้ได้แล้วจะไม่ไปกวนพี่อีกพี่จะได้สบายใจ"
"มันไม่ใช่.."
"พี่คงจะสบายใจกว่านี้ถ้าผมไม่ไปยุ่งกับพี่ ผมจะไม่สร้างปัญหา ผมจะไม่..อุ๊บ!" ครั้งที่สองที่ผมทำเรื่องแบบนี้กับไอ้อึ่งทำไมผมถึงทำแบบนี้อีกครั้งร่มที่ไอ้อึ่งถืออยู่ในมือล่วงลงกับพื้อนผมและไอ้อึ่งยืนเปียกฝนกันแต่เหมือนทุกอย่างกับไม่รู้สึกอะไร ริมฝีปากของผมจูบปิดริมฝีปากของไอ้อึ่งอย่างเร้าร้อนก่อนจะถอนริมฝีปากนั้นออก
"พี่อ้น.." ไอ้อึ่งพูดแค่นั้นมันก็วิ่งหนีผมไปผมทิ้งร่มที่ตกไว้แบบนั้นก่อนจะวิ่งตามไอ้อึ่งไปที่หอเมื่อไปถึงห้องไอ้อึ่งใช้มือที่สั่นเทาหยิบกุญแจขึ้นมาค่อยๆเปิด ก่อนจะวิ่งเข้าห้องผมรีบวิ่งมาใช้แรงทั้งหมดดันประตูไว้ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในห้องของไอ้อึ่งที่ตอนนี้เจ้าของห้องยืนหันหลังให้ผมอยู่
"ไอ้อึ่งคือกู.."
"พอเถอะถ้าพี่จะขอโทษพี่กลับไปเลย"
"ไอ้อึ่งคือกูไม่.."
"ใช่..พี่ไม่ได้ตั้งใจพี่ไม่ได้ชอบผมแต่พี่ทำไปเพราะต้งการแกล้งผม โอเคน่ะผมเข้าใจแล้วพี่ไม่ต้องกลัวผมจะลืมมันให้ได้ทุกอย่างที่ผ่านมาผมจะลืมมันให้ได้"
"ไอ้้้อึ่งมึงคิดว่าเรื่องแบบนี้มันลืมกันได้ง่ายๆรึไงห่ะ!"
"ใช่มันลืมไม่ได้ง่ายๆแต่ผมจะลืมมัน"
"ได้..ในเมื่อมึงอยากลืมนักกูจะทำให้มึงเห็นเองว่ามึงไม่มีทางลืมได้" พูดจับผมก็ดึงไอ้อึ่งเข้ามาประกบจูบทันที ไอ้อึ่งพยายามดิ้นเท่าไรผมก็ยิ่งกอดรัดแน่นมากขึ้นเท่านั้น เมื่อเห็นว่าไอ้อึ่งหายใจไม่ทันผมก็ผละริมฝีปากออกก่อนจะประกบจูบอีกที
"พี่อ้นปล่อย"
"ไม่..มึงอยากลืมไม่ใช่หรอลืมซิแต่จำไว้มึงจะไม่มีวันลืมได้หรอก" ผมผลักไอ้อึ่งลงกับเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมแล้วประกบจูบอย่างรุนแรงก่อนซอกไซร้ลงมาตามซอกคอ
"พี่อ้นปล่อย" มีเพียงเสียงที่อ้อนวอนให้ปล่อยแต่ผมกับหยุดตัวเองไม่ได้ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรืออะไรผมฉีกเสื้อนักศึกษาที่เปียกจนผ้าแนบติดกับเนื้อของไอ้อึ่งออกก่อนซอกไซร้ไปตามแผงอกนั้นก่อนจะเลือนใบหน้าขึ้นไปประกบจูบอีกครั้ง
"ลืมซิลืมกูเท่าไรกูจะทำให้มึงจำกูไปจนตายเลย" ผมกัดที่มุมปากล่างของไอ้อึ่งจนรับได้ถึงกลิ่นคาวของเลือดก่อนมือของผมจะทำหน้าที่เลือนลงไปปลดเข็มขัดและรูดซิบกางเกงของไอ้อึ่งออกอย่างรวดเร็ว มือหนาค่อยๆกอบกุมแกนกายของคนที่ดิ้นเพื่อขัดขืนจากการกระทำของผมผมค่อยๆใช้มือรูดขึ้นลงตามแกนกายอย่างเร็วคนที่ถูกกระทำเอามือทุบที่แผ่นหลังผมแต่เหมือนกับเป็นการปลุกให้ความต้องการมากขึ้นผมค่อยๆซอกไซร้ต่ำลงมาก่อนอ้าปากครอบแกนกายนั้นทันที
"พี่อ้นปล่อย อ่ะ.." ผมเอามือจับแกนกายไว้ก่อนเงยหน้าขึ้นมามองคนที่นอนดิ้น
"หึ...หยุดหรอมึงแน่ใจน่ะไอ้อึ่งดูซิตอบรับกับมือกูขนาดนี้" ผมชักมือขึ้นลงเรื่อยๆคนที่นอนอยู่เริ่มมีการตอบรับกับการกระทำของผมในครั้งนี้
"พี่อ้น อ่ะ..ป่ะปล่อย..อ่ะ"
"กูไม่ปล่อย..แล้วกูจะทำให้มึงรู้ว่ามึงไม่มีทางลืมกูลงไปตลอดแน่" พูดจบผมก็ถอดเสื้อผ้าของตนเองออกก่อนจะจับแกนกายที่พร้อมใช้งานของตนเองดันเข้าไปในช่องแคบด้านหลังของคนที่นอนอยู่ทันทีโดยไม่ช่วยนำก่อนจึงทำให้คนที่ถูกสอดแทรกเข้าไปนั้นเกร็งตัวและร้องด้วยความเจ็บปวด
"อ่าา...เจ็บบ เอาออกไป" ผมเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดนั้นเหมือนเป็นการเรียกสติของผมกลับมาผมทิ้งแกนกายให้คาอยู่ในช่องแคบนั้นก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าไปจูบซับที่เปลือกตาก่อนจะประกบจูบที่ริมฝีปากนั้นอย่างนุ่มนวล
"ฮื่อออ ผมเจ็บ" จะเวอร์ไปไหมถ้าการที่ผมจะบอกว่าน้ำตานั้นมันใสยิ่งกว่าน้ำแร่ธรรมชาติเสียอีกผมจูบซับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มเบาๆ
"ไอ้อึ่ง...กูขอโทษ"
"ฮื่อออ..พี่ทำไมทำกับผมแบบนี้"
"กู กู กูโกรธมึงกูขอโทษน่ะไอ้อึ่ง"
"ผมไปทำอะไรให้พี่ฮื่ออออพี่โกรธผมเรื่องอะไร?" ผมดึงไอ้อึ่งเข้ามากอดไว้แน่ทั้งงกอดและจูบที่หน้าผากเบาๆ
"กูโกรธเพราะอะไรก็ไม่รู้...ยิ่งมึงบอกว่าจะลืมกูก็ยิ่งโกรธ กูขอโทษ"
"พี่รู้ไหมผมชอบพี่ผม.." ผมประกบจูบที่ปากเบาๆเพื่อไม่ให้ไอ้อึ่งได้พูดอะไรต่อ
"กูรู้แล้วไอ้อึ่งกูรู้แล้วกูขอโทษ"ผมจูบไอ้อึ่งอย่างนุ่มนวลตอนนี้เหมือนไอ้อึ่งจะหายกลัวจึงจูบตอบรับกับผมเมื่อเห็นว่าไอ้อึ่งเริ่มผ่อนคลายผมจึงจูบหนักหน่วงขึ้นเรื่องๆเมื่อเห็นว่าคนถูกจูบเหมือนจะขาดอากาศหายใจผมจึงปล่อยให้ริมฝีปากนั้นได้เป็นอิสระ ริมฝีปากที่เจ่อจากการถูกจูบอ้าเผยอช่างเป็นภาพที่หน้าหลงไหลผมรีบดึงเข้ามาประกบจูบก่อนจะแทรกปลายล้นอุ่นนั้นเข้าไปหยอกล้อกับปล่อยลิ้นของไอ้อึ่ง ความรู็สึกในตอนนี้เหมือนได้กินน้ำผึ้งที่หวานมากๆผมไม่เคยได้ลิ้มรสแบบนี้เลยซักครั้ง เมื่อเห็นว่าคนที่ผมประกบปากจูบอยู่นั้นเริ่มมีปฏิกริยาร่วมผมจึงเลื่อนเอามือไปจับแกนกายของไอ้อึ่งอีกครั้งก่อนจะขยับรูดขึ้นลงช้าๆแล้วเร่งจังหวะเร็วขึ้น เสียงครางกระเส้าสลับกับเสียงฝนที่ตกกระหน่ำลงมาเมื่อเห็นว่าคนที่นอนอยู่ใต้ร่างเริ่มเพลิดเพลินไปกับการบรรเลงเพลงรักผมก็เริ่มขยับแกนกายที่ยังคงอยู่ในตัวของไอ้อึ่งช้าๆ
"อ่ะ.." เสียงร้องครางของคนที่ถูกกระทำร้องออกมาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ต่อต้านใดๆ ผมจึงเริ่มขยับเข้าออกเรื่อยๆ ไอ้อึ่งขิดเล็บลงที่แผ่นหลังของผมเพื่อระบายความเสียวซ่านนั้นก่อนจะดึงผมไปจูบอีกครั้ง "อ่ะ..อ่าา" ผมขยับเข้าออกไปเรื่อยๆตามแรงปรารถณาที่เกิดขึ้น
"อ่ะ..พี่อ้น " ดูเหมือนไอ้อึ่งคงใกล้จะเสร็จแล้สผมจึงเร่งจังหวะเร็วขึ้นเพื่อจะได้เสร็จไปพร้อมกัน ไม่นานผมกับไอ้อึ่งก็ปล่อยน้ำรักออกมาพร้อมกันผมนอนทาบทับอยู่บนร่างกายของไอ้อึ่งก่อนจะค่อยๆถอนแกนกายนั้นออกจากช่องทางแคบนั้น
"อ่ะ..เจ็บ" ผมดึงไอ้อึ่งขึ้นมาจูบซับที่หน้าผากเบาๆเสียงลมหายใจที่หอบกระเซ้าของผมและไอ้อึ่งดังสลับกัน
"ขอโทษน่ะไอ้อึ่ง" ไอ้อึ่งไม่ตอบอะไรเพียงแต่ส่ายหน้าก่อนรั้งท้ายทอยของผมก้มมาประกบจูบเบาๆ ผมพึ่งรู้ว่าความสุขมาเป็นยังไงก็วันนี้นี่เอง ผมยิ้มให้ไอ้อึ่งบางๆ
"พี่อ้น".
"ห่ะ?"
"นี่เป็นครั้งแรกของผมจริงๆ"
"กูก็เหมือนกัน"
"แล้วก็เป็นครั้งแรก...ที่พี่ยิ้มให้ผม"
"แล้ว..มึงยังจะลืมอีกไหมแบบนี้"
"พี่อ้นคิดว่าผมจะลืมได้ไหมล่ะ"
"ไม่รู้ดิงั้นกูลองดูอีกรอบไหมเผื่อมึงอาจจะลืม" ผมแกล้งก้มไปซุกไซร้ตามซอกคอคนถูกกระทำหัวเราะดิ้นไปมา
"ฮาๆๆ...ไม่เอาแล้วๆ"
"แล้วมึงจะลืมไหม"
"ลืมไม่ลงหรอกเจ็บขนาดนี้"
"กูขอโทษน่ะที่ทำรุนแรงกับมึง"
"ไม่เป็นไรหรอกพี่อ้น"
"เฮ้ออออ...กูคิดว่ากูจะชนะมึงแต่ตอนนี้กูแพ้ราบคาบ"
"แพ้อะไรหรอ?"้
"ฮาๆๆๆ...แพ้มึงนี่แหล่ะขนาดกูโดนผู้หญิงมาแก้ผ้ายั่วต่อหน้าน้องชายกูยังนอนเฉยเลย" ไอ้อึ่งยิ้มก่อนดึงผมเข้ามากอดแล้วจู่ๆมันก็ทำอะไรบางอย่างที่ผมรู้สึกเจ็บนิดๆที่ต้นคอแต่ก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไรก่อนจะพาไออึ่งไปอาบน้ำด้วยกันก่อนพากันมานอนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น